Welke ideeën liggen ten grondslag aan onze samenleving? En hoe kun je dat terugzien in de manier waarop we ons over deze aardkloot begeven? Deze vragen vormen de basis van het werk van Clara J:son Borg (1986). Via performances, video’s, foto’s en teksten onderzoekt ze hoe ons gedrag en de manier waarop we ons tot elkaar verhouden, bewust en onbewust reflecties zijn van historische gebeurtenissen, politieke afspraken en filosofische ideeën.
Daarbij is ze altijd op zoek naar de verhouding tussen verbale en non-verbale communicatie en benadert ze haar onderwerp vanuit verschillende perspectieven. In A practice of a flexible horizon (2018) bijvoorbeeld, verkende ze de betekenis van een grens op uiteenlopende niveaus. Via diverse invalshoeken – foto’s van plekken in Europa waar de wereld ‘zou ophouden’, een video over de grenzen van ‘het midden’ en een tekstwerk dat choreografische aanwijzingen geeft voor het oversteken van de grens tussen Spanje en Gibraltar – laat ze zien hoe verschillend een grens te interpreteren is.
I had never seen a sky so blue (2019), haar laatste werk, ontstond vanuit nieuwsgierigheid naar de invloed van de politieke ideeën uit de jaren zeventig op de samenleving. In een interview met haar moeder, die destijds vrijwilliger was in een kibboets, geeft ze een beeld van de dromen van een jonge vrouw die haar eigen familie verliet voor een utopische gemeenschap waarin ze tegelijkertijd vervreemding ervoer. In het interview blikken ze samen terug. Zo krijgen ze langzaam grip op de geschiedenis en de heersende ideeën die haar verlangen destijds hebben gestuurd maar ook op het feit dat die ideeën aan verandering onderhevig zijn.
Tekst: Esther Darley