Click here for English
Op de collageachtige doeken van Daleen Bloemers (1990) komen allerlei sporen en tekens voor. Er zijn aanzetten van kwaststreken die plots weer stoppen, een soort ‘kopvoeter’-kindertekening en wild potloodgekras naast foto’s van huidplooien en een digitaal verstoord portret. Soms worden die beelden en tekens afgedekt door half transparante verflagen of een web van lijnen waardoor je verdwaalt in een speels maar onbekend beeldverhaal. Bloemers is het vooral te doen om al die elementen in een vrije en tegelijk spannende compositie bij elkaar te brengen.
Inspiratie haalt Bloemers uit de openhartige creativiteit van haar driejarige tweeling die ongeremd potlood op papier zetten. Een intuïtieve en open houding die contrasteert met de volwassen wereld waarin verwachtingen, betekenissen en omgangsvormen zijn vastgeroest in kaders en patronen. Om daarvan los te komen trekt Bloemers een parallel tussen de kindergeest en de eerste AI-beeldgeneratoren die willekeurig en direct combinaties maken. Dit leidt vaak tot verrassende beelden. Zowel de kindergeest als AI moeten beiden werken met een reeks gegeven parameters die nog geen echte betekenis hebben en beiden hebben ze de neiging om lege plekken op een opmerkelijke manier in te vullen. In haar werk brengt Bloemers zowel digitale en analoge elementen en uiteenlopende materialen op onverwachte manieren bij elkaar. Alle elementen die ze gebruikt zijn aan elkaar gelijk. Op zoek naar de spanning tussen kinderlijke onschuld en volwassen inzicht prikkelen de werken tot het leggen van nieuwe verbindingen.
Tekst: Esther Darley