Noor Mertens: Hoe zou je je eigen rol als kunstenaar binnen je werk omschrijven?
Diego Tonus: Voor mij is de kunstenaar zelf een instituut. Ik omschrijf mijzelf als een indringer. Meestal presenteer ik mezelf niet als kunstenaar, omdat ik een context met een bepaald potentieel wil ervaren voordat ik het werk (een film, een performance of een installatie) daadwerkelijk maak. Het is voor mij belangrijk om een situatie van binnenuit te ervaren, om de vormen van gezag en machtsverhoudingen die ik in een bepaalde (al of niet institutionele) context ben tegengekomen in mijn werk te kunnen spiegelen. Het gaat me er niet om de kijkers te manipuleren, wel wil ik ze werktuigen aanreiken om hun standpunt te activeren.
Noor Mertens: Je maakt vaak gebruik van geluidsopnames. Waarom?
Diego Tonus: Ik heb onlangs mijn eerste kunstenaarsboek gepubliceerd, Five cases of intrusion, waarin elk hoofdstuk bestaat uit transcripties van heimelijke geluidsopnamen die ik de laatste vijf jaar heb gemaakt van gesprekken zoals we er nu een voeren. Het boek bevat fragmenten van deze heimelijke opnamen van openbare en privé-uitspraken en atelierbezoeken met curators, kunstenaars en vrienden die op uiteenlopende momenten in uiteenlopende steden over de hele wereld hebben plaatsgevonden. Tezamen ontstaat uit deze fragmenten een mogelijk gesprek over mijn praktijk, met de nadruk op de onderliggende processen in het maken van bepaalde werken. Tijdens deze ontmoetingen realiseerde ik me dat de gesprekken over mijn creatieve proces zelf deel uitmaken van mijn praktijk, en ik besloot dat mijn boek uit die gesprekken moest bestaan. Als redacteur van het boek – samen met de uitgever Archive Books (Berlijn) wilde ik een object creëren dat kan worden opgevat als instrument voor een hypothetische toeschouwer die voor de eerste keer mijn praktijk betreedt.
Fragment uit Prospects & Concepts 2016, een uitgave van het Mondriaan Fonds. Interview: Noor Mertens.
Diego Tonus (1984, Pordenone, Italië) woont en werkt in Amsterdam.