Domas van Wijk

”The piano doesn’t murder the player, if it doesn’t like the music.” Met dit citaat van Dr. Robert Ford uit de televisieserie Westworld opent Domas van Wijk (1993) zijn artist statement. Toepasselijker kan haast niet gezien het werk dat hij bij Prospects toont een pianola die de autopsierapporten van neergeschoten muzikanten afspeelt. De geperforeerde bladmuziek die de toetsen aanstuurt, is gebaseerd op de schotwonden in de lichaamsdiagrammen van onder andere Christopher Wallace a.k.a ‘The notorious B.I.G’ en Tupac Amaru Shakur. De moord op beide rappers is voor complotdenkers nog altijd aanleiding tot theorieën die moeten bewijzen dat hun dood in scéne is gezet. Zo geven de postuum uitgebrachte platen van Tupac en zijn 3D-verschijning tijdens een hologramconcert aanleiding om te beweren dat hij nog altijd leeft en muziek maakt. Dit mysterie sluit aan bij de geestachtige werking die Van Wijk toedicht aan pianola’s. “Alsof de geesten van beide muzikanten nog letterlijk ronddwalen op de aarde, worden hun laatste speculatieve momenten omgezet in hetgeen waar ze voor herinnerd wilden worden: muziek.”
Dit thema raakt aan de fascinatie die Van Wijk in al zijn werk opzoekt: “de schimmige en steeds maar vervagende scheidslijn tussen mens en machine, echt en nep, authenticiteit en namaak, leven en dood.” Hij noemt zichzelf bemiddelaar of bedrieger die nieuwe connecties maakt tussen bestaande objecten, machines en situaties. “Hoewel mijn auteurschap indirect aanwezig is in de keuze en het samenbrengen van de verschillende elementen, lijken deze een eigen leven te leiden. Dit effect gebruik ik in mijn kunst om een zekere bezieling van dode materie – ofwel animisme – te suggereren.”