Click here for English
Doris Hardeman (1993) ziet hoe het laatkapitalisme ons kijken en denken bepaalt. Alles in onze samenleving lijkt maakbaar: van de spullen om je heen tot je eigen geluk. Hardeman is geïnteresseerd in hoe er in dit licht vaak op nostalgische wijze naar begrippen als ‘ambacht’ en ‘authenticiteit’ wordt gekeken. Ze focust zich op hoe deze begrippen als waardeoordelen worden toegedicht aan specifieke objecten en materialen. Wat zien we als authentiek en hoe beïnvloeden trends onze kijk op materialen?
Voor Hardeman draait het vooral om de fysieke objecten zelf. “Deels omdat ik ben getraind als beeldhouwer, ben ik geïntrigeerd door de intrinsieke waarde van materiaal zelf”, aldus Hardeman. Ze maakt daarbij gebruik van archetypes. Het afgelopen jaar heeft ze zich onder andere gericht op de roos. De roos die compleet is overgenomen door symboliek, waarin liefde en macht (of geweld) onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Op Prospects benadert Hardeman deze verbintenis op een speelse manier door pijlen gemaakt van gepolijst rvs in schietschijven te steken. Het ogenschijnlijke natuurlijke stro van de schietschijven contrasteert sterk met de kunstmatigheid van het gladde staal. Het tafereel roept middeleeuwse associaties op maar tegelijkertijd is niets ‘authentiek’: elk object bevat een speelse verdraaiing van dat waar het naar verwijst.
Tekst: Milo Vermeire