Voor de installatie die Duncan Robertson (1988) bij Prospects laat zien, schreef en componeerde hij liedjes op basis van de ‘korte bio’s’ van CEO’s van grote multinationals. Robertson vond ze op de websites van de bedrijven.
“Het werk begon met het bevragen van mijn eigen zelfgevoel”, zegt hij. “Hoe zie ik mezelf als onderdeel van de samenleving? Van welke kanten van mezelf begrijp ik niet waar ze vandaan komen? Ik plaats deze vragen in de context van mensen die succesvol en productief zijn in de samenleving.”
Dit project sluit naadloos aan bij het onderwerp waar Robertson zich in zijn kunstpraktijk mee bezig houdt, namelijk, de manier waarop taal dominante sociale structuren versterkt. Hij maakt installaties en performances waarin hij absurde werelden schetst. Vaak gaan ze over de hedendaagse obsessie met werk en productiviteit. Het idee van ‘biografie’ speelt daarbij een belangrijke rol. Hoe vertel je een verhaal over je eigen leven, of over dat van een ander? Waar leg je de accenten, wat laat je weg? En wat zegt dat over de maatschappij waarin we leven? Korte bio’s zijn bijvoorbeeld steevast een opsomming van iemands successen en verworvenheden. Welke rol spelen ze in het versterken van bestaande machtsstructuren en wat gebeurt er bij een ‘slechte uitvoering’ van een biografie?
Net als zijn eerdere werken bestaat ook de installatie bij Prospects uit verschillende onderdelen die samen een soort collage vormen: geluiden, beelden, tekst en stemmen zijn uit hun oorspronkelijke context gehaald en roepen samen een humoristische, absurde wereld op.
Tekst: Sara van Binsbergen