Een parkeerbord naast een elektriciteitskastje en pakken Dubbeldrank in een kartonnen doos. Florens Kool (1988) heeft een voorliefde voor onderwerpen die een achteloze alledaagsheid uitstralen. In zijn schilderijen vangt hij datgene dat in al zijn trivialiteit aan onze aandacht voorbij gaat. “Ik bied als het ware een blik op wat er aan de zijkant gebeurt, daar waar het juist niet lijkt te gebeuren”, zegt hij. “Door de zorgvuldigheid waarmee ik op het oog betekenisloze details in beeld breng, hoop ik een geconcentreerde blik op te roepen.”
Kool put voor zijn schilderijen uit een groeiend archief van foto’s die hij zelf maakt. Soms zijn het details die hij en passant tegenkomt, andere keren gaat hij specifiek de straat op, op zoek naar beelden die aansluiten bij zijn interesse van dat moment. Aan de hand van dit beeldmateriaal componeert hij zijn schilderijen. Via schilderkunstige middelen zoals kleur, de organisatie van het beeld en het ritme van het lijnenspel, zoekt hij naar een evenwicht tussen abstractie en realisme.
De illusie van stofuitdrukking speelt een belangrijke rol in Kools schilderijen. Al kijkend voel je haast de ruwheid van bakstenen of het gladde metaal van een blinkende regenpijp. In een reeks trompe-l’oeil schilderijen diept Kool deze fascinatie nog verder uit. Hier onderzoekt hij hoe hij met de specifieke eigenschappen van de verf die hij gebruikt, zoals mat of glanzend, glad of pasteus, andere materialen kan nabootsen. De fysieke textuur op het schilderij en de geschilderde illusie van textuur of diepte botsen daarbij op elkaar.
Tekst: Sarah van Binsbergen