De positie van kunst en de kunstenaar in de huidige maatschappij is het uitgangspunt in het werk van de kunstenaars Frank Blommestijn (1989) en Michiel van der Werf (1987). ‘Wat wordt er verwacht van ons als jonge kunstenaars? Wat wordt er überhaupt verwacht van kunst?’ Als duo Frank en Michiel maken ze films en installaties waarin ze deze vragen verkennen. Vanuit het idee dat je in een veranderende tijdsgeest alleen kan overleven als je meegaat met vernieuwingen doken ze onder in de populaire massacultuur. Ze willen niet zozeer een brug slaan tussen kunst en maatschappij, maar geloven dat in deze kloof de toekomst van de kunst gestalte krijgt.
Strak in het pak en met blauwe stropdas figureren ze soms in hun eigen werk, met humor gebruikmakend van populaire clichés uit reclamebeelden. Zo maakten ze een Tell-Sell video waarin ze ‘de middelmaat’ verkopen (Do Not Defeat, Do Not Fight Back, Do Not Surrender – Commercial, 2014) en een installatie in de vorm van een uitzendbureau voor kunstenaars (Kunst – Kunst Uitzendbureau, 2012).
In The Cameo Series nodigen ze de bezoeker uit even de ster te zijn van een op reclames gebaseerde utopische wereld. Hoe zou het voelen om het nieuwe gezicht van Chanel te zijn of om de wind door je haar te voelen gaan op de set van een Dolce & Gabbana campagne? Geïnspireerd door de ‘cameo’, een kort optreden van een beroemd acteur in een film, kan de bezoeker onderdeel worden van een decor en zich even wanen in een andere wereld en ontsnappen aan de middelmatigheid van het dagelijkse bestaan. De sets die gekopieerd worden uit de commerciële media doen denken aan beelden die we herkennen uit de kunstgeschiedenis. Zo lijkt de nieuwste set van The Cameo Series sterk op het 19e-eeuwse romantische schilderij Der Wanderer van C. D. Friedrich en blijken de twee werelden meer met elkaar vervlochten te zijn dan we denken.
Tekst: Esther Darley