Veel komt bekend voor in het werk van de Franse kunstenaar Hadrien Gerenton (1987). Planten, meubels, figuren… En toch is het moeilijk te zeggen waar de objecten uit zijn installaties precies vandaan komen. Ze lijken deels aangetast door de tijd, vervormd, alsof ze zijn opgegraven als een archeologisch object of een fossiel gesteente en daarna weer tot leven zijn gewekt. Gerenton wil dan ook dat de leeftijd van zijn sculpturen moeilijk in te schatten is. Tijd, geschiedenis en herinnering spelen in zijn werk een belangrijke rol. Door bestaande elementen te manipuleren en af te gieten in materialen als epoxy, gips en rubber maakt hij beelden waarin verleden, heden en toekomst door elkaar heen lijken te lopen. Met deze hybride sculpturen schept hij een nieuwe wereld die je laat fantaseren over de oorsprong van vormen en ideeën, maar die je volgens Gerenton tegelijkertijd afstand laat nemen van gevestigde waarden en normen.
Al werkend aan zijn installaties stelt de kunstenaar zijn werk voor als personages met een individuele persoonlijkheid. Daarom probeert hij een ruimtelijke installatie te creëren, waarin de werken in een zekere dialoog ten opzichte van elkaar staan. Gerenton: “Ik wil een antropologische omgeving voorstellen, waar plantaardige, minerale en synthetische elementen in relatie staan tot invasieve, stedelijke elementen.”
Tekst: Esther Darley