Click here for English
Hoe tart de tijd het landschap? In de praktijk van Hagar Schuringa (1996) staat de continue beweging van het landschap centraal. Ze is gefascineerd door het idee dat een berg, eiland of fjord weliswaar rotsvast lijkt, maar in werkelijkheid continu in beweging is. In haar werk zoekt ze naar de sporen die de tijd achterlaat in de natuurlijke omgeving en hoe wij daarmee omgaan. Bestaand beeldmateriaal vormt de basis voor installaties die bestaan uit compilaties van zeefdrukken, foto’s en tekeningen. Zo ook in het nieuwe werk voor Prospects. Op een rommelmarkt vond Schuringa ansichtkaarten uit de jaren veertig van het Mont Blancmassief in Frankrijk. Schuringa vroeg zich af hoe dit gebied in de tussentijd is getransformeerd. Afgelopen zomer bezocht ze daarom de gletsjers Mer de Glace, Miage en Glacier des Bossons, die flink in omvang bleken te zijn afgenomen. Met haar camera legde ze de nieuwe situatie vast en combineerde deze beelden met uitsneden van het archiefmateriaal tot zeefdrukken en tekeningen. Zo ontstaat een nieuw landschap uit wat aan het verdwijnen is.
Toerisme en klimaatcrises hebben de afgelopen decennia voor een stroomversnelling gezorgd aan veranderingen. Toch is verandering van alle tijden, al is dit vaak niet in één oogopslag zichtbaar. Pas wie op een later moment ergens terugkomt, ziet het verschil. Schuringa verkent in haar werken op Prospects dit idee van ‘tussentijd’: de ongeziene momenten van beweging in het landschap. Te midden van alle gefragmenteerde beelden lijkt de tijd telkens te ontglippen.
Tekst: Esmee Postma