Inez de Brauw (1989) baseert haar schilderijen op modelwoningen en interieurporno: beelden van Funda en woonbladen als Elle Decor, VT Wonen en de IKEA catalogus. Geënsceneerde (nep)werelden waaraan je je kunt vergapen en die jou via nieuw meubilair een illusie van geluk en perfectie willen verkopen.
De Brauw transformeert die interieurs op haar schilderijen in caleidoscopische puzzels waarin je gemakkelijk verstrikt raakt. Door te schilderen vanuit verschillende perspectieven, en die vervolgens in losse en verwisselbare panelen ogenschijnlijk random naast elkaar te plaatsen, ontstaat er een beeld dat spiegelingen suggereert. Een beeld waarin de sporen van de mens zijn uitgewist en waarin je blik voortdurend heen en weer pingpongt om grip te houden op het geheel. Alsof De Brauw je wil herinneren aan het feit dat het oorspronkelijk plaatje ook een constructie was. Het doolhofeffect wordt versterkt door de focus op de abstracte decoratieve patronen van kussens, lampenkappen en vloerkleden. Motieven met een historie, die vaak hun oorsprong hebben in avantgardistische stromingen maar inmiddels als gezonken cultuurgoed als decoratie in het interieur terecht zijn gekomen. Door haar voorstelling uit die decoraties op te bouwen – bijna letterlijk door het gebruik van verschillende decoratieve technieken als marmeren, collage en stuc – en door middel van losse panelen die de eigenaar van het werk naar eigen inzicht kan hergroeperen, zet De Brauw ze weer op de voorgrond en benadrukt ze de manier waarop die patronen telkens van betekenis kunnen veranderen.
Tekst: Esther Darley