Iris Woutera (1991) maakt zintuigelijk en ruimtelijk werk waarin beweging centraal staat. Haar sculpturen zijn om het menselijk lichaam heen gemaakt; ze worden gedragen, zijn een verlengstuk van het lichaam of werken als verbinding tussen mensen. De materialiteit, het gewicht, de kleur en het geluid van het werk beïnvloeden de gemoedstoestand van de deelnemer. In haar werk onderzoekt zij hoe de hedendaagse mens zich beweegt in een snel veranderend tijdperk. Daarbij kijkt ze naar het spanningsveld tussen universele ervaring en individuele belevenis. Het leidt veelal tot een combinatie van kinetische sculpturen en performance, waaruit ook video, fotografie en tekeningen voortvloeien.
Momenteel ligt haar focus op landschappen in het Antroposceen, het huidige geologische tijdperk waarin het klimaat en de atmosfeer de gevolgen ondervinden van menselijke activiteit. Bij Prospects toont zij Nerve – landscape 1. De mechaniek van de sculptuur volgt de anatomie van een ruggengraat, de wervelkolom die onze hersenen en zenuwen verbindt en zo de tegenstelling tussen plannen en ervaren belichaamt. Op de houten ribben van het sculptuurlandschap is de herkomst van de grondstoffen gegraveerd, om kritische vragen te stelllen bij het menselijk overzicht over informatie en afstanden. Dit fysiek zwaarwegend werk wordt bewogen door de lichamen van performers. Via geluid van het materiaal en stemgeluid benadrukt het werk ruimtelijke relaties. “De vraag is wie of wat bestuurt? Terwijl we ons wijden aan materiële arbeid, lijken grondstoffen ons te dirigeren.”, aldus de kunstenaar.
Tekst: Mirjam Beerman