Click here for English
Jae Pil Eun (1991) gebruikt geluid als zijn belangrijkste materiaal. In Korea leerde hij van zijn oma de drum te bespelen die in Koreaanse sjamanistische rituelen wordt gebruikt om geesten aan te roepen. Via de ritmes en toonhoogtes van de drums zouden onzichtbare krachten kunnen worden opgeroepen die worden geassocieerd met verschillende natuurelementen. Zo deelden mensen hoop en angst en leerden ze het natuurlijke te respecteren. Als gevolg van kolonisatie en snelle economische groei zijn deze tradities onderdrukt of bijna vergeten. Maar voor Eun bestaan ze nog steeds. Hij ziet het als een manier om de relatie met de natuur en de omgeving te versterken en blaast in zijn werk traditionele praktijken nieuw leven in. Ze vormen de kern van zijn werk dat bestaat uit performances en geluidsinstallaties.
Zijn installatie Sound in the Dark (2023) baseerde Eun op een performance over de relatie tussen lichaam en prothese. In en onder speciaal gemaakt keramische vormen resoneren geluiden die associaties oproepen met een ijzeren hart dat klopt in een borstkas, een vibrerend geluid, zowel ongemakkelijk als warm en herkenbaar. Dat geluid wil Eun voelbaar maken zegt hij: “Het geluid voelen van de wrijving van ijzer en de trilling van de huid van het machinale hart. Het verbeelden van een nieuw menselijk orgaan, een sensatie die het stigma en de afschuw van ziekte overstijgt. Wanneer onze harten resoneren, gloeit de hartslag. Eenzaamheid samen, angst overwinnen.”
Tekst: Esther Darley