JiaJia Qi (1988) legt in haar werk de focus op datgene wat je niet meteen ziet. In plaats van een ruimte te domineren of een statement te maken legt Qi juist de nadruk op de kleine waarneming. Als je een compleet lege ruimte betreedt, dan vallen er andere dingen op dan dat je normaal mee krijgt. Je ziet ineens de details van de lichtinval, de structuur van de muren of kiertjes in de vloer. Qi ziet in deze waarnemingen, die bijna te minuscuul zijn om te worden opgemerkt, een enorme waarde. De kleinste details kunnen ervoor zorgen dat je anders door een ruimte beweegt of je anders voelt. Met haar werk probeert Qi te illustreren wat er gebeurt als je een blanco ruimte betreedt, een ruimte zonder duidelijke vorm. Daarbij is ze geïnteresseerd in wat mensen denken dat ze doen in een ruimte als tegenstelling tot hoe ze er daadwerkelijk door bewegen.
Op Prospects presenteert Qi de installatie My Sadness is Getting Tired (2022-2023) die meer om deze beweging gaat dan om de vorm zelf. Een transparante spiraal draait in het felle licht langzaam om zijn as waardoor de schaduw van deze abstracte vorm constant verandert. Hiermee wil de kunstenaar een moment van stilte, afwezigheid en vergankelijkheid creëren. Een ervaring die niet direct refereert naar iets, maar juist prikkelt om naar de kleinste details van licht en vorm te kijken.
Tekst: Milo Vermeire