Click here for English
De artistieke praktijk van Jonathan Vervoort (1995) komt samen op het kruispunt waar het digitale, fysieke, expressieve en rationele samenkomen. Een belangrijke inspiratiebron is de hoeveelheid beelden waar we vooral via schermen mee worden geconfronteerd. Hij plaatst de beelden in een andere context door met een 3D-printer van die digitale beelden, sculpturen van keramiek te maken. Vervoort:“In onze tijd is het onderscheid tussen online en offline aan het vervagen, daardoor voelt het voor mij als kunstenaar haast vanzelfsprekend om raakvlakken tussen de twee domeinen te onderzoeken.”
In zijn recente werk maakt Vervoort vaker gebruik van 3D-scans. Soms maakt hij ze zelf door bomen rotsblokken of gras in te scannen. Maar hij gebruikt ook bestande scans van historische objecten, die te downloaden zijn van de websites van musea. Vervoort vertelt dat hij door veel te oefenen de software zodanig in de vingers heeft dat hij de digitale scans heel intuïtief kan bewerken, zoals een schilder een expressionistische penseelstreek op doek kan zetten.
Als Vervoort zijn werkproces beschrijft, gaat het over de afwisseling tussen improvisatie en rationeel en gestructureerd te werk gaan. Dat laatste is noodzakelijk om de digitale 3D-sculpturen printklaar te maken. Daarbij spelen natuurkundige wetten een rol, maar ook het geven van de juiste instructies aan de printer. Net als alle computergestuurde machines maakt zo’n printer gebruik van een G-code. Het werk dat Vervoort op Prospects toont heet dan ook Een g.code symfonie (2023). Zoals het gaat bij een symfonie zit de kracht van het eindresultaat in het samenbrengen van losse delen.
Tekst: Jorne Vriens