Click here for English
Ooit nagedacht over de relatie tussen koeien en buitenaardse wezens? Over wat er in de koe omgaat wanneer zij herkauwend in de wei staat? De koe is het oersymbool van het Nederlandse landschap. Maar wat doet die koe op een eilandje in de Indische Oceaan? In de korte essayistische film Yntolerânsje (2023) knoopt Jori Galama (1992) in een koortsachtige compilatie al deze vragen op een associatieve manier aan elkaar. Na een bachelor Filosofie en de studie Beeld en Taal aan de Gerrit Rietveld Academie volgde Galama het Slow Writing Lab van het Nederlands Letterenfonds en deed een master Artistic Research aan de Nederlandse Filmacademie. Film, literatuur, onderzoek en beeldende kunst vloeien in diens werk daarom vanzelfsprekend in elkaar over. Hen is geïnteresseerd in de verstrekkende invloed die afbeeldingen op onze maatschappij hebben, hoe ze worden bewaard en hoe ze onze relatie tot de meer-dan-menselijke wereld beïnvloeden.
Yntolerânsje begint met het feitelijke verhaal van Île Amsterdam, een eilandje in de Indische Oceaan waar vijf koeien door kolonisten werden achtergelaten. Deze groeiden uit tot een immense populatie die het inheemse ecosysteem aantastte, waarop de Franse regering de koeien in 2010 uitroeide. In het archief van Beeld en Geluid trof hen talloze referenties aan over hoe de koe en melkproductie zijn verbonden met het Nederlands kolonialisme. Van een koeienrusthuis in Friesland, de boerenprotesten en de verwijzingen naar melkintolerantie door racisten tot antiglobalistische samenzweringstheorieën waarin de koe een rol speelt. Zo zit Yntolerânsje vol met associatieve verhaallijnen waarin actuele politiek, geschiedenis en speculatieve literatuur bij elkaar komen.
Tekst: Esther Darley