“Het maakt niet uit wat ik aanraak qua fotografie, het wordt altijd persoonlijk”, aldus Kimberly Dias (1992). De kunstenaar werkt in het spectrum van documentaire fotografie en autonome kunst. Daarbij gaan haar fotografische series vaak indirect over haar eigen identiteit. Niet omdat ze zich hier op focust, maar omdat ze via haar projecten steeds meer lagen van zichzelf ontdekt.
Op Prospects toont Dias meerdere fotografische prints uit de serie Bo tem cara de bo mãe (2021). Het vertrekpunt hiervoor zijn de verhalen van migranten die in de jaren zeventig naar Rotterdam zijn verhuisd. Terwijl Dias hiermee bezig was, sprak ze met haar eigen moeder over diens migratie en ontdekte dat daar een veel groter verhaal in zat dan ze voorheen wist. Ze trok naar haar moeders geboortedorp in Kaapverdië om dit verhaal te fotograferen. Dit resulteerde in een serie foto’s over ouder-kindrelaties en verloren familiebanden.
Tijdens haar onderzoek in het Kaapverdische dorp leerde Dias dat het gebruikelijk is dat de dorpelingen samen de kinderen opvoeden en niet zozeer de individuele ouders. De kunstenaar onderzocht hoe dit de relatie tussen ouder en kind kan beïnvloeden en wat dit voor haar moeder heeft betekend. Terwijl ze mensen fotografeerde kreeg ze van hen te horen dat ze hetzelfde gezicht heeft als haar moeder (letterlijk “Bo tem cara de bo mãe”). Deze opmerking betekent voor Dias meer dan alleen een uiterlijke overeenkomst: “Wij dragen haar verhaal”, aldus Dias. Dit roept de vraag op over wie dit project echt gaat: Dias’ moeder, haar oma of haarzelf?
Tekst: Milo Vermeire