In de schilderijen van Klaas Jonkman (1990) draait alles om het licht. Aanvankelijk schilderde hij scenes waarin hij het licht inzette om een ongrijpbare spanning op te roepen, als een filmstill die je doet verlangen naar het vervolg. Hij zette via het licht, de toon voor een desolate stemming of mysterieuze sfeer of gebruikte het juist voor een theatraal effect. Gaandeweg interesseert Jonkman zich steeds meer voor licht als schilderkunstig fenomeen. Want, wat is licht nu eigenlijk op een schilderij? Een bleke lik verf, een spel met contrasten, een kaal stuk linnen… en bestaat het niet alleen bij gratie van schaduw?
In navolging van kunstenaars als Edward Hopper, Ross Bleckner, David Hockney en Wilhelm Sasnal experimenteert Jonkman in zijn nieuwe werk met beelden die niet van buitenaf worden aangelicht maar juist van binnenuit gloeien. De serie Vuurvliegjes (2018) is hiervan een goed voorbeeld. De schilderijen hebben een geordend patroon dat door de meervoudige schaduwen een out of focus effect veroorzaakt. Een optische truc waardoor de vuurvliegjes lijken te vibreren op het doek waar je blik oneindig in kan verdwijnen.
In het kleurrijke en bijna sprookjesachtige Coral (2018) zweven de meest fantastische koralen afwisselend scherp, helder en vaag onder water. Water, licht en reflecties, vluchtig en ongrijpbaar, worden door Jonkman in een verleidelijk en ruimtelijk patroon bij elkaar gebracht.
Tekst: Esther Darley