Click here for English
“Geen enkel spoor blijft, uiteindelijk wordt alles weggevaagd.” Hoewel dit melancholisch klinkt ziet Koen Kievits (1996) vooral de schoonheid van het vergankelijke. Door de nalatenschap van de mensheid terug te brengen tot dat van een zandkorrel in de woestijn, ontstaat er ruimte voor het sublieme: een waardering voor dat wat overweldigt en ons begrip te boven gaat. Kievits is geïnteresseerd in hoe bijvoorbeeld natuurkrachten heel gewoon zijn maar ook iets ongrijpbaars hebben. Dit komt op subtiele wijze terug in zijn werk door lagen te verwijderen. De kunstenaar werkt met bestaande landschapsfoto’s die hij met schuurpapier bewerkt waardoor hij – paradoxaal genoeg – door iets te verwijderen een symbolische laag toevoegt. Net als erosie het natuurlijk landschap aantast, brengt Kievits als een artificiële natuurkracht de erosie over zijn eigen werk aan.
Op Prospects toont Kievits twee werken die allebei van deze ‘scheppende verwijdering’ gebruik maken. Het ene werk toont een lijst vol zand die tijdens de opening van de tentoonstelling via de hoeken aan de onderkant leegloopt. Zo verandert een tweedimensionaal vlak in vierdimensionaal werk: twee bergjes zand die zich langzaam onder de lijst vormen. Het tweede werk toont een vel papier waarvan de bovenkant is weggescheurd. Door de bovenlaag te verwijderen krijgt het een sculpturale kwaliteit die naar buiten springt. Met deze handelingen helpt Kievits representaties van natuurlijke landschappen uit de lijst te ontsnappen en weer driedimensionaal te worden.
Tekst: Milo Vermeire