“Mijn begeleiding is erg praktisch. Ik kijk graag naar wat mensen zelf nog willen ontwikkelen. En natuurlijk kijk ik graag samen naar iemands foto’s en andere fotografen.”
“Mijn moeder stimuleerde me om te gaan fotograferen. In ons huis in Alphen aan de Rijn had ik een eigen doka. In 1986 ben ik afgestudeerd aan de KABK (toen nog School voor Fotografie) in Den Haag in de richting portretfotografie. Alle soorten mensen voor de camera in een simpele setting heeft mijn voorkeur, zoals Richard Avedon. Eerst met analoge camera’s en zwart-wit, wel vaak in mijn studio in huis, en nu digitaal en meestal in kleur.
Na mijn afstuderen heb ik onder meer een serie portretten van overlevenden van de vliegramp in Faro gemaakt, een serie over mensen met oogprotheses (Cosmetic View), een serie over de Amerikaanse theatermaker Michael Matthews die in 1996 overleed aan de gevolgen van Aids (The Wretched Skin) en een boek waarin Volendamse ouders openhartig vertellen over het overlijden van hun kind en de periode die daarna aanbrak (Voor het oog van Job). Dit werk combineerde ik altijd met andere portretten, vrij werk maar ook in opdracht, van bijvoorbeeld kunstenaars, interessante figuren, schrijvers, mensen uit de buurt en allerlei andere portretten. Ik heb ook nog een tijd op de Gerrit Rietveld Academie les gegeven.
Mijn huis is ook mijn studio. Mijn gezin woont hier, mijn assistenten werken hier en de portretten worden hier gemaakt. Ik werk tegenwoordig dus met een digitale camera en niet meer met grote plaatcamera’s en de doka. Ik houd van het persoonlijke tijdens een fotosessie. Zij laten wat van zichzelf zien, dus ik laat hen ook een deel van mijn leven zien. Mensen geven zich toch bloot voor de camera. Ik probeer ook alle aspecten van het leven in mijn werk te leggen, alle facetten te laten zien. En ik blijf graag nieuwsgierig, dus ik heb altijd mensen die ik uit nieuwsgierigheid nog heel graag zou vastleggen. Soms maak ik mijn hoofd weer leeg op mijn eiland, in de natuur, om zo weer opnieuw aan de slag te kunnen.
Samen met beeldend kunstenaar Roy Villevoye ben ik 2011 naar de Asmat geweest, waar we onder meer het werk Tí hebben gemaakt in FOAM tentoongesteld werd (2013). Daarna heb ik de tentoonstelling ‘Me We’ voor het Fotomuseum Den Haag over persoonlijk werk uit de afgelopen 30 jaar gemaakt en een boek genaamd ‘Me We: The Circle of live’ (2013). In 2014-2015 heb ik samen met historicus Anton Kos een project over ‘Erfgooiers’ gemaakt in Singer Laren. Het bijbehorende boek is vorm gegeven door Sabine Verschuren en in 2017 verschenen. Nu ben ik bezig met een groepsexpositie voor het Frans Hals museum, de ontmoeting met het werk van Frans Hals. En in september 2018 komt er een tentoonstelling in Huis Marseille over mijn zoon, een onderwerp wat mijn oeuvre doorkruist.
Ook werk ik samen met Sander Troelstra en Thijs Broere aan een fotoserie over de voormalige Zuiderzee, in opdracht van het ZuiderZee Museum. En als vrij werk portretteer ik kunstenaars, vormgevers en fotografen wiens boeken en werk me inspireren, en dit koppel ik als een rode draad aan elkaar. Zo wil ik de wederzijdse beïnvloeding en ontmoetingen laten zien, een proces wat bij mijn werk automatisch in beeld plaats vindt maar wat wel de basis vormt en drijfveer voor waarom ik dingen maak.
Ik vind het belangrijk om daarnaast opdrachten te blijven doen, voor zowel portret galerijen, familie portretten als voor uitgeverijen, kranten en tijdschriften. Dat geeft me de ruimte en de vrijheid om mensen te blijven ontmoeten. Dit heb ik altijd erbij gedaan, omdat ik op die wijze de studio kan behouden en ook in de wereld om me heen sta. Mijn archief omvat een diversiteit aan mensen, die op allerlei wijze naast elkaar beeld vormen wat me dan weer opnieuw aanspreekt. Mensen in verschillende stadia van hun leven, soms heb ik in een periode van 30 jaar iemand vastgelegd op keerpunten, soms is er niets veranderd. Je kunt er verhalen mee maken die ik meer vind zeggen dan woorden, puur op beeld. Ik zie mensen ook beter als ze voor mijn camera staan.”
Koos Breukel (1962, Den Haag) over het mentorschap
Een kunstenaar moet nieuwsgierig zijn, een emotie overbrengen, zich verdiepen door zijn werk. En ook vol blijven houden en doorgaan. Mijn begeleiding is erg praktisch. Ik kijk graag naar wat mensen zelf nog willen ontwikkelen. En natuurlijk kijk ik graag samen naar iemands foto’s en andere fotografen. Ook vind ik het belangrijk om allerlei aspecten van het dagelijks leven als fotograaf te laten zien. In deze tijd komt er heel veel bij kijken waarvoor ik met allemaal mensen samen werk. Dat zou ik alleen nooit kunnen. En dat wil ik deze mensen ook leren.