Click here for English
Lilli Weinstein (1998) gebruikt haar camera om ontmoetingen tot stand te brengen. In een wereld vol vluchtige interacties onderzoekt ze de complexiteit van menselijke relaties en het verlangen naar verbinding. Met strikte kaders en uitgeschreven scenario’s krijgen de ontmoetingen die ze creëert een performatief karakter. Binnen, en misschien juist dankzij, die regels is er ruimte voor toeval en spontaniteit. Zo schrijft ze regelmatig brieven met een uitnodiging tot contact en verstopt deze in de publieke ruimte voor de eerlijke vinder.
Haar project Recipe for Fast Nostalgia (2023) begon met een open call, waarin ze mensen vroeg hun grootste angst te delen. Zo ontmoette ze Asli, die bang is voor eindigheid. Weinstein schreef een script voor een driedaagse ontmoeting in een hotelkamer in Berlijn waarin ze samen een intense relatie opbouwden. Dat was precies de bedoeling: zonder nostalgie naar wat was, zou het einde betekenisloos zijn. Na die drie dagen beloofden ze nooit meer contact te hebben. De camera, op een statief in de kamer, was hun enige ‘publiek’.
Het resultaat hangt op Prospects. De contactvellen tonen banale dagelijkse bezigheden, de hotelkamer en intieme close-ups. Maar ook een hoop herhaling. Omdat Asli niet kon worden betrokken bij de selectie, maakte ook Weinstein geen keuze. De contactvellen tonen het totaal, onopgesmukt en niet geredigeerd.
Er is één uitzondering op hun gemaakte afspraak: in een gevonden familiealbum verstopten zij enkele foto’s met hun contactgegevens en brachten het album naar een tweedehandswinkel. Als iemand contact men hen opneemt, dan mogen ook zij elkaar opnieuw ontmoeten.
Tekst: Esmee Postma