Click here for English
Een vel papier bezaaid met gouden schilfers slaat open als een schatkist. Een insect rust op een stuk boomschors, of is het een homp afgebroken plastic? Aan de rand van het bos, onder de rozenstruik (2025) van Linus Bonduelle (1996) is een serie miniatuursculpturen. Het zijn kleine scènes vol suspense: er is net iets gebeurd, of er staat iets te gebeuren. Maar wat precies?
De inspiratie voor deze sculpturen komt van een kort verhaal van schrijver Toon Tellegen over een hommel met een winkeltje. Het staat vol met dingen waar bijna nooit iemand behoefte aan heeft. Wanneer de sprinkhaan een uitnodiging ontvangt voor het keurige feest van het luipaard, oefent hij voor de spiegel zijn voornaamste glimlach. Voor een echt deftige entree op het feest mist hij echter nog iets, gelukkig heeft de hommel soms precies wat je zoekt.
Bonduelle verwijst niet letterlijk naar het verhaal. Hij liet zich vooral inspireren door de crux ervan: een stofje dat schijnbaar achteloos van een schouder wordt geveegd. Het is een klein, te verwaarlozen gebaar, je zou er bijna geen aandacht aan schenken. Toch heeft het in het verhaal een groots effect.
Net als de Franse schrijver Georges Perec, die in een essay oppert om theelepels te bestuderen, gelooft Bonduelle dat er achter het alledaagse een ongekende waarde schuilt. Hij verzamelt onopvallende materialen en achtergelaten objecten: tekstflarden, wieldoppen, of dode vliegen die tussen de radiator zijn gevallen. Met de kunstwerken die hij daarvan maakt, nodigt hij uit om de directe omgeving met frisse aandacht te bekijken.
Tekst: Sarah van Binsbergen