Click here for English
Felgekleurde pruiken vegen als zwabbers eindeloos de vloer aan. Op het eerste gezicht lijkt Perpetua Performance (2025), de installatie van Livia Ribichini (1994), een luchtige persiflage op de werkende mens. Maar als je langer kijkt verandert die vrolijkheid in monotonie. De eindeloze beweging wordt een symbool voor de mens als machine in een wereld geobsedeerd door productie. Ribichini benadrukt de meedogenloze mentaliteit die mensen uitbuit totdat er een burn-out optreedt.
Voordat Ribichini een master Media, Kunst, Design en Technologie volgde, studeerde ze scenografie in Rome. Daar ontwikkelde ze lichtinstallaties waarin de interactie tussen de kijker en de fysieke ruimte centraal stond. Tijdens haar master richtte ze zich op de relatie tussen mens en virtuele ruimte en de rol van avatars daarin. Ribichini ziet de mogelijkheid om jezelf via avatars te kunnen transformeren en zelfs meerdere karakters te kunnen aannemen als helend. Dit idee ligt ook ten grondslag aan Perpetua Performance. De zwabbers voeren een onontkoombare en eindeloze performance uit die ons confronteert. Maar via de pruiken – hét symbool van transformeren om jezelf een andere identiteit en een perspectief te geven – biedt Ribichini tegelijkertijd hoop op ontsnapping. Zo kun je haar werk ook lezen als een symbool voor de veerkracht van vrouwen, die met kracht en creativiteit de uitdagingen van het leven het hoofd bieden en overwinnen.
Tekst: Esther Darley