Breien, weven, kruidengeneeskunde… het zijn allemaal ambachten die worden geassocieerd met vrouwen. Soms werden zij de kop in gedrukt – denk aan kruiden en hekserij – soms werd erop neergekeken. Liza Prins (1992) is in deze (oude) ambachten geïnteresseerd omdat ze vaak (eeuwen)oude kennis bevatten waarvan we ver zijn afgedreven, maar die we nu wel weer eens nodig zouden kunnen hebben. Daarom komen deze ambachten regelmatig terug in haar werk waarin tekst, tekstonderzoek en performance een belangrijke rol spelen. Prins wil via haar werk die kennis delen. Voor haar project Of womxn and other weeds werkt ze samen met Layla Durrani. Daarin brengen ze hun kennis over geneeskrachtige kruiden ook in verband met de neoliberale samenleving van vandaag. Ze worden onder anderen geïnspireerd door de Italiaans feministische activiste Silvia Federici die een verband ziet tussen de ontwikkeling van het kapitalisme en de gewelddadige onderdrukking van kruidenkennis (lees: heksenpraktijken) in de late middeleeuwen. Maar ook door de workshops van de in New York werkende kunstenaar Laila Gohar en het werk van Tai Shani. Net als deze laatste kunstenaar werken Prins en Durrani met oude tekstbronnen en ideeën, in dit geval een 10e-eeuws gedicht dat door de tijd heen werd aangepast en nu, in een versie van de kunstenaars, in een ‘plantenkas’ zal worden voorgedragen. Onderdeel van het project is een publicatie waarin verschillende mensen reageren op het onderwerp. “There is no uncomplicated ‘way back’ to original knowledges”, aldus de kunstenaars, “and everything we do is an inevitable re-interpretation colored by digital media and the traumas induced by the interrelated fields of neoliberal work-relations, colonialism, the witch-hunts and their subsequential misogyny and sexism.”