Liza Wolters (1992) was als kind gefascineerd door live uitzendingen op televisie, vanwege de mogelijkheid dat ongeplande gebeurtenissen of een onverhoedse bewegingen de regie zouden verstoren. Die fascinatie is terug te zien in haar foto’s en films van alledaagse situaties die zich bevinden op het snijvlak tussen regie en toeval. Zo heeft Wolters oog voor de dynamiek tussen lukraak weggezette boodschappentrolleys bij de entree van de supermarkt en ziet ze, heel intuïtief, de poëzie in de hoeken van twee tafels die elkaar net niet raken. Vergankelijke en toevallige momenten die Wolters via fotografie, maar ook door middel van tekst, titels, video en objecten wil bewaren. Daarbij filtert zij de omgeving vaak uit het beeld, waardoor de ruimte nog wel herkenbaar is, maar ook universeler wordt. Zo zie je bijvoorbeeld duidelijk de eigenschappen van een lamp, een gebouw of een stukje lucht zonder dat het specifiek over dat gebouw, die lamp of dit stukje lucht gaat. De ene keer zijn de beeldaspecten herkenbaarder dan de andere keer. “De herkenbaarheid”, aldus Wolters, “beschouw ik als een gegeven, het toeval, en de abstractie ontstaat vanuit mijn eigen kadrering, de regie.” In de verschillende materialen waarop ze haar werk afdrukt zoals stof, papier, plastic of glas, en de manier waarop ze die in diverse formaten in een installatie bij elkaar brengt – een essentieel onderdeel van het werk – toont ze een sterke interesse voor de ruimte en is ze zich telkens bewust van het feit dat elk moment en elke handeling – geregisseerd of toevallig – uniek en kortstondig is.
Tekst: Esther Darley