Lucas Sloot (1988) houdt zich bezig met de verbanden tussen zichzelf en de dingen uit zijn omgeving. Van ruimtes, voorwerpen, gebouwen en dieren tot abstractere vormen als tijd, kennis, meningen en emoties. Volgens Sloot lijkt alles met elkaar in verband te staan en invloed op elkaar uit te oefenen. Soms lijken de dingen elkaar betekenis te geven. Maar, vraagt Sloot zich af, als een van die dingen verandert, heeft dat dan consequenties voor de rest? Om grip te krijgen op deze vraag onderzoekt hij die veranderingen op een zowel analyserende als gevoelsmatige manier. Zijn werk, dat onder meer bestaat uit houten constructies, digitale collages en miniaturen, vraagt je opnieuw om je heen te kijken naar de mogelijkheden en beperkingen die de dingen in zich dragen.
Follow the Line // Crossing the Field (2020) en de serie Isn’t this where we met? (2020) zijn beide zelfgemaakte, houten kopieën van het idee van een hoogspanningsmast en een lantaarnpaal. Objecten die in elk landschap staan maar ons nauwelijks meer opvallen. Sloot: “Door herkenbare objecten als lantaarnpalen opnieuw te maken, van materialen waar ik veel affiniteit mee heb, probeer ik gangbare structuren los te wrikken en zo gaten te maken naar een realiteit daarachter. Ik hoop zo het bewustzijn van een onalledaagse denkwijze te benaderen. Dat het mogelijk is dat antwoorden anders tot stand kunnen komen dan het gangbare actie-reactie denken.” Een van de twee hoogspanningsmasten zal tijdens Prospects op het grasveld voor de Van Nellefabriek staan, de andere is binnen te vinden.