Tekenen is voor Maaike Jaspers (1991) de meest directe vorm om beelden te maken, gedachten te vangen en ervaringen te verwerken. Haar tekeningen ontstaan vanuit dagboekfragmenten waarin ze haar observaties van menselijk gedrag vastlegt. Daarbij focust ze op de relatie tussen mens en omgeving en de spanning tussen verbondenheid en individualiteit. In The Memory of a House (2019) vormen haar tekeningen de basis voor een animatiefilm over herinneringen die verbonden zijn aan de ruimtes van het huis waarin Jaspers de afgelopen jaren woonde: een oud monumentaal pand van een woonvereniging die al bijna dertig jaar bestaat. Aan het huis zijn verhalen gekoppeld, waarvan fragmenten door de bewoners zijn doorgegeven, of waarvan sommige sporen nog zichtbaar zijn. Het samenspel tussen het zintuiglijk ervaren van een ruimte en het herinneren van specifieke gebeurtenissen was het vertrekpunt van haar tekeningen. Jaspers: “In het tekenen betreed ik de ruimtes van het huis zoals die bestaan in mijn herinnering. Het zijn plekken die van subjectieve fragmenten en associaties aan elkaar hangen. Het beeld wordt daarbij door de handeling van het tekenen langzaam gedefinieerd en krijgt gedurende het tekenen meer en meer vorm.” Voor de film zette Jaspers de tekeningen om in risoprints waarbij ze steeds verschillende prints van hetzelfde beeld achter elkaar plaatste. De audio baseerde ze op gesprekken met (oud)bewoners (een project bij kunstplatform Derde Wal) over de ervaringen en verhalen die gekoppeld zijn aan de verschillende ruimtes. Ze zijn gebaseerd op een denkbeeldige tocht door het huis en volgen een methode die voortkomt uit Jaspers manier van tekenen. Van de risoprints maakte Jaspers ook een publicatie in samenwerking met Knust in Museum het Valkhof.
Tekst: Esther Darley