Het werk van Madison Bycroft (1987) is wel eens beschreven als kameleontisch. Het beweegt moeiteloos van film naar performance en van sculptuur naar schilderkunst. Maar tegelijkertijd is het ook moeilijk om grip te krijgen op de betekenis van de bijna surrealistische theatrale verhalen die ermee worden verteld. Vooral omdat Bycroft verwijzingen naar gender, denkwijzen, identiteit en relaties – informatie die we bijna onbewust in onze communicatie uitwisselen – lijkt te willen vermijden.
Schrijven is voor de uit Australië afkomstige Bycroft een belangrijk onderdeel van het werk. Daarbij wordt de kunstenaar geïnspireerd door experimentele schrijfmethodes. De spanning tussen zichtbaarheid en onzichtbaarheid en tussen wat leesbaar is en wat niet is beschreven, is daarbij een belangrijk uitgangspunt. Bycroft: “Legibility is either negated or refused, or it exceeds and begins to overflow or saturate its own visibility, or legibility, moving into something else imagined beyond the horizon instead. Either way, I try to work doubly, in a register that is not dominated by the faculties of reason/morality, but at the same time resides in legible intersections of contemporary debates.”
Het levert verhalen op met fascinerende maar onnavolgbare structuren waarvoor Bycroft onder meer put uit geschiedenis, mythologieën en bestaande verhalen. Ook de figuren die de verhalen bevolken zijn diffuus. Als figuren zijn ze vaak herkenbaar: een minotaurus, een ridder, een zeerover, maar hun karakter en betekenis lijkt vloeibaar waardoor ze voortdurend ontsnappen aan een eigen identiteit. Dit fluïde karakter is ook te zien in de enorme schildering op Prospects & Concepts waarin kostuums van tal van fantastische dier- en mensfiguren, laag over laag, in elkaar overvloeien tot één bijna decoratief beeld dat op allerlei manieren gaat over bedekken, verhullen en vermommen. Bycroft maakt vergelijkbare schilderingen regelmatig als decorstuk voor performances.
Tekst: Esther Darley