Click here for English
Hoe geeft taal vorm aan de manier waarop je de wereld ervaart en navigeert? Deze en andere vragen verkent Mari Kolcheva (1986) in Language is the Only Homeland (2023-doorlopend). Dit doorlopende fotografieproject begon met onderzoek naar Dove individuen en hun gebarentaal, en breidde gaandeweg uit naar mensen met verschillende gradaties van gehoorverlies. Met hun ervaringen als startpunt bevraagt Kolcheva ideeën rondom identiteit en taal, en daagt ze maatschappelijke definities uit van wat als ‘normaal’ wordt gezien.
Kolcheva liet zich inspireren door enkele Dovengemeenschappen en individuen, die stellen dat zij niet gezien zouden moeten worden als mensen met een beperking. Als culturele identiteit grotendeels wordt bepaald door het feit dat je dezelfde taal spreekt, dan zijn Doven een culturele gemeenschap met een eigen taal. Een term als ‘slechthorend’ impliceert een gebrek waar, indien mogelijk iets aan gedaan moet worden. Veel Doven zien zichzelf echter als een minderheidsgroep met een eigen taal, die diep verweven is met wie ze zijn en hoe ze de wereld ervaren.
In intieme portretten, poëtische beelden en tekens uit geschreven vormen van gebarentaal, reflecteert Kolcheva op deze kwesties. Bij Prospects is een kleine selectie te zien. Hoewel ze de ideeën van Doven als startpunt nam, trekt ze het project uiteindelijk breder. In de kern gaat het over het bevragen van denkkaders die fysieke en mentale verschillen interpreteren als afwijking van een norm. Kolcheva pleit er met Language is the Only Homeland voor om zulke verschillen te verkennen, als betekenisvol onderdeel van menselijkheid en diversiteit.
Tekst: Sarah van Binsbergen