Click here for English
Wie in het dorp Randwijk de veerpont neemt naar Wageningen, kan zomaar een verhaal in handen krijgen van Meike Legêne (1997). Zij werkt op de pont als kaartverkoopster, daarnaast deelt ze daar de verhalen die ze schrijft uit aan de dagelijkse reizigers. In die verhalen bewegen fictieve personages zich door dezelfde ruimte als de reizigers. Legêne noemt dit de ‘alledaagse ruimte’, een publiek domein waarin mensen zich onbewust zijn van zichzelf. “Ik wil vertellen over de gevoelens die in stilte opwellen, die moeilijk te omschrijven zijn en geen vaste plek hebben. Ze lopen het gevaar verzwolgen te worden door alle ‘gewone’ verhalen van de wereld.”
Legêne is naast schrijver ook beeldhouwer en fotograaf. Daar waar ze in haar verhalen zoekt naar het ‘onbewuste zijn’ van mensen, probeert ze dat ‘zijn’ in haar sculpturen letterlijk gestalte te geven: een lichaam in de wereld.
In haar nieuwste werk komen de disciplines samen. Door haar beelden in de buitenruimte te fotograferen en te voorzien van flarden tekst, ontstaan er intieme beeldgedichten met een melancholische ondertoon. Ze verbeelden spanningen die in stilte bestaan en roepen gevoelens op van verliefdheid, gemis en een verlangen naar contact. Het werk is zowel spookachtig als vredig en, misschien juist daardoor, tijdloos. De oude fotolijstjes roepen een huiselijke en herkenbare sfeer op. Tegelijkertijd fungeren de lijstjes ook als raamwerken die zicht bieden op een andere wereld. Helder en bescheiden raakt hier de alledaagse ruimte aan de mysterieuze ruimte daarachter.
Tekst: Esther Darley