Michelle Son (1982) creëert met haar werk situaties die desoriënteren en de kijker wil terugwerpen op zijn oerinstinct. De feminiene aspecten van de psyche zijn voor haar een belangrijke drijfveer. “I am interested in womanhood, wildness and words without words. Tapping into our wild nature is an important process of healing and making.” Via een serie optische experimenten wil Son die ervaring bij de kijker oproepen.
Zo nodigt de wandsculptuur like a luminous animal (2019) de bezoeker uit om via een kijkgaatje naar een bos wilde bloemen te kijken. Maar in plaats van de verwachte close up, zorgt een omgekeerde groothoeklens voor een tegengesteld effect. Hierdoor raak je verstrikt in een optisch spel waarin de verwarring tussen afstand en nabijheid zorgt voor een duizelingwekkend effect waardoor je wordt los gezogen van de ruimte en jezelf.
Ook in haar nieuwe werk scotoma saguaro (2020) voegt Son een fictieve laag toe aan de werkelijkheid. Ze goot verschillende objecten in epoxyhars die door de breking van licht tegelijkertijd dichtbij en ver weg zijn waardoor je de ware schaal niet meer kan inschatten. Met de titel refereert ze zowel aan een veerkrachtige wilde reuzencactus, als aan de oogafwijking scotoma – een gedeeltelijk gezichtsverlies ofwel ‘de blinde vlek’ als metafoor voor een nieuwe zienswijze.
Tekst: Esther Darley