Click here for English
In de performance en installatie Whipstitch (2024) brengt Moa Holgersson (1983) drie personages voor het voetlicht: de clown, het paardenmeisje en de circusdirecteur. De titel, letterlijk naar het Nederlands te vertalen als ‘zweepsteek’, verwijst naar een naaisteek die wordt gebruikt om randen van stof af te werken zodat draden netjes op hun plek blijven en de stof niet rafelt. In haar performance doet Holgersson het tegenoverstelde van dingen netjes afwerken. Ze ontrafelt vastgeroeste vrouwbeelden en schudt ze met haar zweep en haar stem los.
Whipstitch brengt verschillende thema’s samen die Holgersson al langere tijd interesseren, zoals ongehoorzame vrouwen, paardensport, en de kracht van de menselijke stem. Al sinds jonge leeftijd rijdt Holgersson paard. Ze is gefascineerd door de paradoxen van de rijsport: het wordt gezien als iets typisch voor jonge meisjes, maar is historisch gezien vooral verbonden met de mannelijke wereld van het leger. Vandaag de dag is de sport omgeven met traditioneel ‘vrouwelijke’ kwaliteiten zoals zorg en schoonheid, toch domineren mannen de top.
De menselijke stem, en wat je ermee kunt doen om invloed uit te oefenen op de wereld om je heen, is een andere rode draad in het werk van Holgersson. Ze verdiept zich in verschillende stemtechnieken, zoals Kulning, een eeuwenoude Scandinavische traditie om met hypnotische melodieën grazend vee bijeen te roepen. Geïnspireerd door zulke technieken en door de ‘vocale ongehoorzaamheid’ van artiesten als Nina Hagen, verkent Holgersson de reikwijdte van haar stem. Die reikt veel verder dan we normaal gesproken als gepast stemgeluid zien, zeker als we het over vrouwen hebben.
Tekst: Sarah van Binsbergen