Hoe kun je als volwassene het gevoel van vrijheid uit je kindertijd ervaren? Is het mogelijk om die vrijheid te ervaren binnen vastomlijnde kaders? Nazif Lopulissa (1991) is gefascineerd door de manier waarop vormen gedachten, gevoelens en herinneringen kunnen oproepen. Die fascinatie is de drijvende kracht achter het onderzoek dat hij sinds 2018 doet naar de vormtaal van speeltuinen. Hij vertaalt verschillende vormelementen uit de speeltuin naar abstracte composities die barsten van de kleur en energie. Voor Lopulissa is de speeltuin een plek vol tegenstrijdigheden, waarbij vorm, uitstraling, functie en gebruik elkaar continu lijken tegen te spreken.
“Het ontwerp moet speels zijn en ruimte bieden om de fantasie de vrije loop te laten”, zegt hij, “tegelijkertijd wordt het ook voor een deel bepaald door strenge veiligheidseisen. Dat levert steeds weer dezelfde, voorspelbare vormen op.”
In reactie op die paradox zoekt hij naar een vormtaal die daadwerkelijk speels is, en naar manieren om deze toe te passen in zijn kunstpraktijk. In zijn collages, sculpturen, schilderijen en installaties geeft hij uitdrukking aan de voortdurende zoektocht naar de balans tussen artistieke vrijheid en de, vaak onzichtbare, beperkingen van ons dagelijks leven.
Voortbouwend op zijn onderzoek naar speeltuinen is Lopulissa het afgelopen jaar ook andere alledaagse vormen gaan onderzoeken. Hij haalt herkenbare, alledaagse gebruiksvoorwerpen uit hun oorspronkelijke context en maakt er snelle sculpturale schetsen van. Bij Prospects presenteert hij een verzameling van zulke schetsen in een kabinet. Het contrast tussen vrijheid en beperking, verbeelding en toepassing speelt ook in deze installatie een belangrijke rol.
Tekst: Sara van Binsbergen