Click here for English
Nika Schmitt (1992) maakt geluidsinstallaties en kinetische sculpturen. Na een residentie in New York begon ze in 2023 aan een nieuwe reeks werken die hun eigen elektriciteit opwekken via een feedbackloop. Simpel gezegd bepaalt hierbij de output de input. Dat klinkt holistisch: iets dat in theorie tot in de eeuwigheid verbinding maakt. Maar wat gebeurt er als het circuit wordt verstoord?
Dat is precies wat we zien gebeuren bij het werk Ton Ton (2024) op Prospects: vanaf het plafond houdt een keramische arm zijn eigen stroomkabel vast en vertoont ongecontroleerde schokkerige bewegingen. Zolang de kabel de stalen platen op de vloer raakt, is er een elektrische verbinding. Zodra het contact verbroken wordt, stopt de sculptuur abrupt, om kort daarna weer verder te gaan.
Van technologische apparaten verwachten we dat ze perfect gestroomlijnd werk verrichten. Die verwachting wordt in Schmitts sculpturen nadrukkelijk niet ingelost. Als een fabrieksarm zonder doel beweegt Ton Ton uiterst knullig – en daardoor humaan, dierlijk zelfs. In haar werken legt Schmitt vaker een connectie tussen historische toepassingen van energie en het menselijk lichaam. Zo ook bij Ton Ton: keramiek is een van de oudste materialen om elektriciteit mee te isoleren en wordt nog altijd gebruikt. Maar ook vroege sculpturen van mensfiguren zijn vervaardigd uit keramiek. Deze keramische arm is te fragiel om daadwerkelijk functioneel te zijn. De beweging alleen al veroorzaakt een onaangenaam schurend geluid tussen de ‘gewrichten’, die op den duur zullen slijten. Tot die tijd zit Ton Ton gevangen in een eindeloze dans met zichzelf.
Tekst: Esmee Postma