Romy Muijrers

In haar werk is Romy Muijrers (1990) op zoek naar haar innerlijke tijd. De titel van haar project ‘Op zoek naar de verloren tijd’ leende ze van Marcel Proust, zoals wel meer projecten van haar een literaire inspiratiebron hebben. Het is echter niet letterlijk de titel van Muijrers werk, maar vormt veeleer de rode draad in haar ontwikkelingen en een weg die ze bewandelt als kunstenaar, die haar meeneemt naar haar herinneringen en diepe verlangens naar onbereikbare liefde. Muijrers kan en wil voornamelijk werk maken vanuit een intens verlangen naar iets of iemand en dat verlangen ontstaat vaak vanuit dat wat onbereikbaar lijkt. De eerste stap in haar werkproces, de werkelijke tijd, ontstaat door een bewuste ruimte die ze bezoekt, een ruimte waar ze herinneringen heeft liggen. Het zijn ruimtes, steden, routes, gebouwen of objecten die steeds terugkomen in haar werk. Door middel van vormen, lijnen en arcering krijgen die herinneringen vorm in haar tekeningen. De tweede stap, voor haar gerelateerd aan de innerlijke tijd, gaat veeleer over de reflectie op een meer onbewuste ervaring of ontmoeting. De werkelijke tijd bestaat volgens Muijrers namelijk altijd uit meerdere lagen van wat verloren is gegaan, zowel bij haar persoonlijk als in de geschiedenis van de ruimte zelf. Ten slotte is er het onderzoek in het atelier, waar ze op allerlei manieren het onvoorspelbare, kwetsbare en vergankelijke karakter van de natuur, de tijd en de herinnering probeert te verbeelden. Potlood en papier vormen daarbij een belangrijk medium; de combinatie heeft van nature een kwetsbaar karakter. (SH)