Rosie Heinrich (1981, Leicester, Verenigd Koninkrijk) woont en werkt in Amsterdam
It’s possibly the only way that I can walk through myself, 2013, video
Rosie Heinrich is gefascineerd door de constructie van het Zelf en de perceptie van de werkelijkheid zoals zich dat ontvouwt in ‘self-narration’, via interviews. Sinds 2006 brengt zij in haar videowerken, geluidsinstallaties en performances de stem en de vertelling ten gehore. Aan de hand van herinneringen en getuigenissen onderzoekt zij de relatie tussen spraak en het bewuste en onderbewuste, tussen weten en niet willen weten (trauma), tussen fictie en werkelijkheid; steeds vanuit het inzicht dat het zelf niet alleen wordt gevormd door ons innerlijk zelf maar zich mede ontwikkelt door de ander. De performance One letter a day (2012) bracht een hoofdstuk van haar geluidswerk It was big enough to get me completely inside ten gehore waarin stemmen verhalen over het stadium waarin een trauma het zicht op de werkelijkheid overstemt. Heinrichs nieuwste werk is gebaseerd op interviews met mensen die leven met bipolariteit. De door hen gemaakte foto’s van hun interieur verschaffen ons een indruk van de betekenis die ruimte voor hen heeft, en daarmee ook van de geïnterviewden die zelf niet in beeld komen. Heinrich verweefde die fragmenten waaruit niet alleen blijkt hoezeer zij door (extreme) stemmingswisselingen ‘beteugeld’ leven, maar ook hoe het als een verrijking kan worden ervaren om de werkelijkheid te ervaren met ‘alle zintuigen open’.