Ruben Mols (1991) is gefascineerd door de onzichtbare mechanismen die zich afspelen achter de schermen van de smartphones, tablets en computers waarmee we ons dagelijks omringen. En door de manier waarop ze ons beïnvloeden. We zijn met elektronische apparaten vervlochten, zegt Mols, en tegelijkertijd hebben we vaak geen idee hoe ze werken. Via zijn kunstpraktijk wil hij denkruimte creëren:
“Ieder werk is een beeld-geworden vraag over onze verhouding tot technologie.”
Als kunstenaar probeert Mols op een intuïtieve manier toegang te krijgen tot de wereld van technologie. Dit doet hij bijvoorbeeld door elektronische apparaten letterlijk open te breken en de binnenkant te bestuderen. Voor Prospects maakte Mols een installatie die deels is geïnspireerd op wat hij daar aantrof. Hij presenteert twee panelen van acryl die zijn gebaseerd op printplaten, de platen die dienen als dragers van elektronische signalen, zoals het moederbord in een computer. Op de platen zijn composities van symbolen en vormen te zien die een mysterieuze codetaal suggereren. Het derde element in de installatie is een sculptuur gebaseerd op een ontlede kikker. Via een snee in de buik kijk je recht in z’n ingewanden.
Het contrast tussen de codetaal van de platen en de lichamelijkheid van de kikker zit ook in de techniek waarmee ze gemaakt zijn. Voor de platen zijn industriële technieken als poedercoating en lasersnijden gebruikt, dat werkproces is als een complexe puzzel waarbij elke stap op elkaar aansluit. De kikker is gemaakt van boetseerklei en staat voor een meer directe, tastbare manier van werken.
Tekst: Sara van Binsbergen