Hoe voelt het om samen te vallen met het landschap waarin je je bevindt? Sanne Bax (1994) wilde het weten, daarom reisde ze in de zomer van 2022 drie maanden lang te voet door 1950 kilometer wildernis in Californië. “Op een gegeven moment zag ik twee weken lang geen enkel teken van de bewoonde wereld”, vertelt ze. “In de Mojave-woestijn werd ik als een woestijndiertje dat zich veilig genoeg voelt om in de open lucht te slapen, zonder tent.”
Deze ervaringen vormen het uitgangspunt voor de nieuwe installatie Green Thunder (2022) die Bax bij Prospects laat zien: een landschap van geknoopte en getufte wol. Bax heeft een fascinatie voor hoogpolig tapijt vanwege de overeenkomsten met natuurlijke verschijnselen, zoals dierenvachten en gras- en weilanden. In recente werken zoekt ze steeds meer de grenzen van het tapijt op met sculpturen die de hoogte in schieten. Zo ook bij de zachte sculpturen in dit woestijnlandschap, die doen denken aan grillige Californische Joshuabomen.
Aandacht voor de natuur staat eveneens centraal in het maakproces van Bax. Iedere sculptuur begint met een ruwe vacht, zoals van een schaap, mohair geit, alpaca, jak of kameel. Bax wast de vacht zelf, verft de vezels in een pan op het fornuis en spint ze met een spinnenwiel tot garens. Daarvan maakt ze met een mechanisch tuftpistool, en via knooptechnieken, tapijten en sculpturen. “Deze manier van werken geeft me een zekere controle”, zegt ze. “Ik bouw alles zelf op, van vacht tot installatie. Iedere vezel is door mijn handen gegaan.”
Tekst: Sarah van Binsbergen