Als kind woonde Sem Langendijk (1990) met zijn ouders in een voormalige treinloods op het Amsterdamse Westerdokseiland tussen kunstenaars en stadsnomaden. Deze omgeving bepaalde zijn fascinatie voor de ontwikkeling van oude karakteristieke havengebieden en vrijplaatsen tot veelal kostbaar woon- en werkgebied. In zijn ongoing serie Docklands legt hij de transformatie vast van voormalige havengebieden en scheepswerven in Amsterdam, New York en Londen en documenteert hij hoe verschillende systemen en steden die transitie beïnvloeden. Daarbij ligt de nadruk op het vertellen van verhalen over de privatisering van leefgebieden en over de gemeenschappen die daarmee worden bedreigd tot aan de gereguleerde omgeving waarin elke centimeter wordt beheerd. Langendijk documenteert zonder partij te kiezen: van intieme beelden van oorspronkelijke bewoners, de ongetemde natuur, oude havenkranen, loodsen en werkplaatsen tot de oprukkende hoogbouw, dure auto’s, winkelketens en de beveiliging die de transitie, soms op subtiele wijze, verraden. Een verslag van de relatie tussen de mens en zijn omgeving waarin hij, door het vastleggen van de karakteristieke eigenschappen, het sociale, economische en culturele karakter ervan blootlegt.
Daarmee richt Langendijk zich zowel op de stadsbewoner en de architect, als op de planoloog. Door het resultaat van de ruimtelijke plannen en transities te tonen, raakt hij aan thema’s als gentrificatie en demografische ontwikkeling en wil hij mensen zelf laten nadenken over het gebruik en de diversiteit binnen een gebied. Want, zo vraagt Langendijk zich af, voor en van wie is de stad eigenlijk?
Tekst: Esther Darley