Hoe wordt kunst tentoongesteld en wat zijn de verborgen of ongeschreven regels die daaraan ten grondslag liggen? Zulke vragen liggen aan de basis van het werk van Tim Hollander (1987). Zijn werk roept spanning op tussen objecten waarop kunstwerken worden gepresenteerd, zoals een sokkel of een tijdelijke muur, en het kunstwerk zelf. De eerste heeft een duidelijke functie, de tweede niet. Zo transformeert hij bijvoorbeeld sokkels en vitrines waardoor ze – ondanks hun functionele uiterlijk – hun originele logica verliezen en de grens tussen design-object en kunstwerk vervaagt. In de loop der jaren interesseerde Hollander zich ook voor de tentoonstelling als totaalinstallatie, waarbij onderscheid tussen de verschillende werken, of tussen de verschillende kunstenaars, niet altijd meer duidelijk is. Daarbij tast hij steeds vaker de grenzen af, onder meer door het maken van replica’s en het toe-eigenen van andermans werk. Zo maakt hij aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht de groepstentoonstelling When Attitudes Become Multiform (2017), waarvoor hij zowel de rol van kunstenaar, curator als die van tentoonstellingsvormgever aannam. Het resultaat was een tentoonstelling waarin auteurschap naar de achtergrond verdween, omdat het werk van de deelnemende kunstenaars in elkaar overliep en schetsen en restmateriaal een zelfde status kregen als het werk zelf. Voor Prospects & Concepts maakt Hollander enkele sculptuurachtige banken. Ze doen denken aan de banken waarop je in een tentoonstelling even kunt uitrusten maar fungeren in dit geval ook als display en bovendien als werk- en opbergruimte van de kunstenaar. Met de installatie onderzoekt Hollander de kunstbeurs als quasi-publieke ruimte.
Tekst: Esther Darley