Timothy Voges (1993) baseert zijn schilderijen op afbeeldingen uit weekbladen, boeken en foto’s uit het midden van de vorige eeuw. Door de kleuren aan te passen, de achtergrond te vervangen, in te zoomen of specifieke uitsneden te maken, eigent hij zich deze ‘gevonden beelden’ toe en probeert hij ze op een subtiele manier te vervreemden. Daarmee herschept hij als het ware andermans geschiedenis tot een nieuw, fictief verleden. De nostalgische sfeer van de beelden is voor Voges belangrijk. Enerzijds vormt dat een moment van herkenning voor de toeschouwer, zodat die zich met het werk kan identificeren. Tegelijkertijd zorgt de nieuwe context ook voor een vervreemdend, unheimisch gevoel waarmee Voges een zekere introspectie wil bewerkstelligen in een tijd waarin alles draait om snelheid.
“Door het creëren van een stil narratief en een onbewogen sfeer distantieer ik mijzelf van de alledaagse hectiek en eis ik mijn tijd en rust terug. Door het gebrek aan context wordt in mijn werk een dialoog gevormd tussen kijker en onderwerp. Het verhaal staat open om aangevuld te worden.” De beelden die Voges gebruikt, confronteren hem tegelijkertijd met een persoonlijk dilemma. Afkomstig uit Nederlandse bronnen representeren ze een verleden waar de in Curaçao opgegroeide Voges geen deel van uit maakte. Sterker nog, dat verleden keek neerbuigend naar zijn eigen afkomst. Dat geeft de nostalgische sfeer van zijn werken een wrang tintje.
Tekst: Esther Darley