Denken met en via materialen, dat is hoe Tjitske Oosterholt (1991) haar kunstpraktijk omschrijft. Ze maakt abstracte, tactiele werken die het midden houden tussen fotografie en schilderkunst. Daarbij experimenteert ze met digitale en analoge fotografische technieken. Een voorbeeld daarvan is de chemigram, waarbij je met chemicaliën op lichtgevoelig papier schildert. Ook gebruikt ze pigmenten uit planten, die bij blootstelling aan licht en lucht veranderen. Haar werk is een oefening in controle loslaten. De chemische reactie van de materialen bepaalt voor een groot deel het resultaat.
Inhoudelijk staat bij Oosterholt de uitwisseling tussen mens en natuur centraal. Mirroring landscapes gaat over menselijke uitbuiting van het landschap, en over de perceptie daarvan. Het project is geïnspireerd door de Spaanse Río Tinto. De rode kleur van deze rivier wordt vaak gezien als een natuurlijk fenomeen terwijl deze eigenlijk het resultaat is van een lange geschiedenis van mijnbouw; een gevolg van algen die de metalen in het water opeten. Geïnspireerd door de samenkomst van algen, metalen en water ging Oosterholt aan de slag met verschillende technieken waarin deze materialen de hoofdrol spelen. De laatste fase van dit onderzoek rondde Oosterholt af tijdens een residentie in een verlaten industrieel gebied in Portugal. Ze verzamelde industriële resten zoals grote stukken kunsthars die in de omgeving zijn achtergebleven en gebruikte die als basis voor nieuwe beelden. De sporen van industriële activiteit in dit gebied vertonen paralellen met de Río Tinto; zo lijken de stukken hars eerder op mineralen en stenen dan op door mensen gemaakt en achtergelaten materiaal.
Tekst: Sara van Binsbergen