Click here for English
Wie bepaalt in welk verhaal je terechtkomt? Dat is de vraag die Vita Soul Wilmering (1996) zich stelt. Eerder maakte ze vooral documentaires die te begrijpen zijn als collages van verschillende genres. Zo bevatten ze onder meer performances waarin altijd een paar scenes zaten die van tevoren door haar waren bedacht. Fictie en documentaire zijn voor Wilmering geen tegenstellingen: “Ik wil onderzoeken hoe ik fictie kan gebruiken om de werkelijkheid beter te begrijpen.”
Toen de bevriende Timo Mortier haar vertelde over zijn droom om met een partner op een boot te wonen, zag ze daarin een nieuw videoproject. Ze nodigde Mortier uit om zijn scenario te spelen, terwijl zijzelf de rol van partner zou vertolken. De film (un)scripted (2023) is daarvan het resultaat. Wilmering bedient de camera, regisseert, interviewt en acteert: “Ik ben geïnteresseerd in het in beeld brengen van die ongelijke verhoudingen. De zichtbaarheid van het maakproces is daarin belangrijk omdat het laat zien hoe de machtsverhouding tussen Mortier en mij voortdurend verandert en nooit gelijk is.”
Alles in dat proces is daarom door de camera geregistreerd, inclusief de gesprekken die voorafgingen aan de opnames. Daardoor komt er in beeld hoe het spelen van rollen verband houdt met echte emoties: wie acteert mag een echt gevoel dik aanzetten en kan zo, zonder een gevoel van schaamte, uitvinden hoe de ander reageert. Hoewel ze de touwtjes in handen heeft, geeft Wilmering de indruk bij elke regiekeuze ruimte te hebben gelaten voor kwetsbaarheid om onontdekte maar echte gevoelens aan het licht te brengen.
Tekst: Jorne Vriens